(geç yayınlanmış bir yazı.)
31 Aralık 2013 Salı:
Oysa ki gün ne kadar da güzel başlamıştı... Randevu talep eden kimse yoktu. Öğlene kadar ofiste boş boş oturduktan sonra evime gidecek, yılbaşında çok eğleniyormuş numarası yapmak üzere sıkıcı planlara girişecektim. Fakat daha ofisin kapısına yeni gelmiştim ki merdivenlere oturmuş bir halde beni bekleyen AmaçsızÇocukTribi ile karşılaştım. Günün anlam ve önemine uygun olarak başına kırmızı bir Noel baba kukuletası takmıştı. Beni görür görmez yerinden zıplayarak kalktı ve ''yeni yııııığğğğğğlllllll'' diye haykırıp kahkahalar atarak yengeç dansı yapmaya başladı.
Ben: Amaçsız? Geleceğini bilmiyordum.
Amaçsız: Ahahah bugün herkes mutluluk taklidi yapıyor. Neden sana gelsinler ki?
Ben: Madem öyleymiş sen neden geldin?
Amaçsız: İşte kimsenin gelmeyeceğini bildiğim için daktır!
Aramızda geçen bu kapı önü sohbetinden sonra benimle birlikte hoplaya zıplaya içeri girdi. Zıplarken bir yandan da kukuletasını özenle tutuyordu. Çizmelerinin boyuna kadar gelen geyikli kırmızı çoraplarına bakılırsa yılbaşı ruhuna kendini fazlasıyla inandırmıştı. Kısa bir süre sessizlik içinde beklemeye karar verdim. Nasılsa kendi kendine konuşmaya başlayacaktı. Artık onu tanıyordum...
Gerçekten de ben sormadan anlatmaya başlamıştı bile...
''Hepimizin huzur arayışı farklı doktor. Seriye bağlamış bir katil için öldürmek huzur demektir. Dünyada sıkışıp kalmışların ise ölümüdür huzur.
Kendimi bulduğum her şeyden kaçmaya o kadar alışmıştım ki, tesadüfen kendimle karşılaştığımda çok şaşırmıştım.
Ve bence büyümek diye bir şey yok doktor. Sindirmek var, doymak var, affetmek ve bilmek var. Ama büyümek hiç yok. Ben 25 yaşında bir çocuğum.
İnatla varlığımı kanıtlamaya çalışan kuantum fiziğinden nefret ediyorum doktor. Bana, benim varlığımı kanıtlamaya çalışan bilimi ne yapayım? Allahtan bizim bakkal kuantum fiziğinin bizim var olduğumuzu değil, aslında yok olduğumuz ile ilgili bir şey olduğunu söyledi de rahatladım.
En büyük dileğin nedir doktor? Lütfen bana hayallerini anlatma. Kimse en büyük dileğini sorsam hayallerini anlatmaya başlıyor. Ve kime hayallerini sorsam, hepsi bir bir eksikliklerini sıralıyor. Bu benim istediğim cevap değil. Sahiden beni anlıyor musun?
Şehirler dolaşmak ve sokaklarında çamura saplanmak için inşa edilmişlerdir. İnsanlar da böyledir. Eğer bir insanı keşfetmek istiyorsan git ve kaybol onda.
Ben bir adamı keşfettim.
Kalbinde kayboldum.
Ben onun kalbinde turist olamazdım zaten doktor.''
Son cümleler illa vurucu mu olmalıdır? Öyle olmak zorunda değiller...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder