Merhaba artık gezegenlikten çıkarılmış olan Plutonlarım...
Merhaba zehirli elmayı yedirdikten sonra öperek uyandırmaya kıyamadığım okuyucularım... :)
Bir ''Küçükken Ben'' yazısında daha beraberiz.
Bu arada yukarıdaki fotoğrafta sanırım o kadar sıkı şekilde bezlenmişim ki, pipim varmış gibi duruyor değil mi? Oy dağlar. Hayata dair iç burkan detay diye buna derim ben işte!!!
Her neyse.
Küçükken ''ya benim yerime başkası doğsaydı? ya annemle babamın çocuğu o olsaydı?'' diye düşünüp hüzünlendiğim anlar olurdu sevgili okuyucu. Doğmamış bir hayali bebeğe karşı düşmanlık besler, içten içe kindarlık yapardım.
Bazı rujlu teyzelerin beni öptükten sonra ağzımı yüzümü yamultarak o ruj lekesini silmeye çalıştıkları zamanlarda ben yamuk ağızlı olmaktan korkardım.
Anaokulundayken her sabah ''giyecek hiç bir şeyim yok!'' diye diye ortalarda gezinirdim. Annem de beni çıplak yollamakla tehdit ederdi.
Annesi tarafından ''Gözlerini oyar da sabun yaparım!'' tehditi ile büyümüş bir kız çocuğu olarak, soy kırıma maruz kalmış her bireyi ciddi şekilde anladığımı düşünüyorum dudu dillilerim.
Küçükken arkasından ışıklar çıkan cırt cırtlı spor ayakkabımın bantlarını çapraz bağladığımda çok havalı olduğumu düşünürdüm.
Küçükken en büyük eğlencelerimden biri yazın uçurtma uçurmaktı. Suratımda oluşan eblek gülümseme ve şaşkınlıktan akan salyalarım eşliğinde kusursuz bir eğlence yaşardım. Evlerin çatılarına çıkıp uçurtmama binerek havalanmayı hayal ederdim...
Gökkuşağı gördüğümde bitiş noktasını aramaya başlardım. Çünkü orada atın dolu bir kazanla karşılaşacağıma inandırılmıştım...
Küçükken Allah'ın ak sakallı, güleç yüzlü ve tombik bir dede olduğunu hayal ederdim. Camilerde yaşadığını ve geceleri biz uyurken yanımıza gelip kontrol ettiğini düşünürdüm.
Ben küçükken her şey daha basitti...
