+ Sevgili Amaçsız; bugüne kadar eser miktarda deli ile uğraştım, ancak ilk kez aklımdan geçenleri okuyan biriyle karşılaştığımı sanırım itiraf etmeliyim.
- Çok yüksek sesle düşünüyorsun da ondan. Çok fazla şey istiyor, çok fazla şey alıyor ve bu aldıklarını bir başka şeye sahip olabilmek için harcamaktan çekinmiyorsun. Sen tam bir doyumsuzsun ve bu benim canımı sıkıyor gerçekten!
+ İşte bu yüzden psikolog koltuğunda ben, hasta koltuğunda da sen oturduğun için şükrediyorum. Yoksa halim ne olurdu? Hadi daha fazla bana sataşma da başlayalım...
- Kalbimin gürültüsünden ruhum ağrıdı biliyor musun? Yapıştığı insanın kanını eme eme büyüyen bir sülük gibiyim. Tutkulara yapışıyor, tükenene kadar emiyor ve en sonunda da posaya dönmüş kurbanımın yerine bir başkasını koyuyorum. Bir asalak gibi bu döngü içerisinde yaşıyor, cevaplanması gereken yığınla soruyla boğuşuyorum. Oynamaktan yoruldum artık. Öyleymiş gibi yaşamaktan bıktım!
+ Madem oyundu tüm bunlar, neden kendin için alternatif bir son tasarlamadın?
- Oyunlarla yaşayabilirim sandım da ondan. Oysa ki yaşayamıyorum artık. Bilinçaltıma iterim sandım, yok saymaya devam ederim sandım ama başaramadım işte görüyorsun. Hayat tecrübesizliği bitirdi beni.
+ Oyunlar tek başına oynanmıyor sevgili Amaçsız. Bu oyunda tek başına değildin. Sahnede sadece sen yoktun.
- Konuşma sırası bana gelince diyeceklerimi unuttum inanır mısın? Sahnede kalakaldım öylece. Suflör de yoktu. Seyirciler bana bakmaya başladı ve ben bekledikçe cesaretim kırıldı. Etrafıma baktığımda sahnedekilerin de gittiğini gördüm. İşte o ilk duraksama anında ''sayın hanımlar beyler, şuan oynamakta olduğum bu oyunu isteyene satmaya razıyım! çünkü ben çok yoruldum! çok yoruldum! çok! kendimi iyi hissetmiyorum!'' diye bağırmalıydım. Bağıramadım...
+ Bir sonuca varmadan dağılan binlerce acı var yüreğinde. Söyle bana, kalbinin neresinde saklıyorsun bunları?
- Gidiyorum ben.
+ Nereye? Daha vakit vardı.
- Gidiyorum ben. Terliklerimi bulmam lazım. Terliklerimle gitmem lazım. Terliklerimle gelmemi istiyor...