SİMİT-İ MEMNU

İLK GÜN:
+Amca şuradan bir simit, bir de şu minik krem peynirlerden verir misin?
- Hemmen veriyorum! 1.5 TL.
+Hadi hayırlı işler!

6 AY SONRA:
+ Amca günaydın! Naber?
- İyilik kızım, iyilik! Ne olsun? Her zamankinden değil mi?
+ Ehe. :) Saol valla.

8 AY SONRA:
+ Amca hayırlı işler! (yürüyüp geçiyorum)
- :(

10 AY SONRA:
- Günaydın kızım! Hayırdır? Hadi simitimizi almaz olsun, bir Allahın selamı da mı yok artık?
+ Aaa kusura bakma vallahi görmemişim. Nasılsınız?
- İyiyiz! Unuttunuz bizi? Yoksa... Yoksa.. Hayır bunu düşünmek istemiyorum!
+Lütfen böyle konuşmayınız... Simiti elbette seviyorum! Sadece artık sabahları tok geliyorum...
- Demek öyle? Tamam kızım, tamam! Hadi hayırlı işler olsun sana!

Bu kısa ve tatsız konuşmanın hemen ardından karşı kaldırıma geçtim ve köşeyi dönünce karşıma çıkan seyyar poğaçacı amcanın yanına gittim... Hemen hemen 2 aydır her sabah yanına gidiyor, sıcacık poğaçalarından alıyordum. O benim simitçi amcanın müşterisi olduğumu bilmesine rağmen sesini çıkarmıyor, ben de damak zevkime hitap eden bir şeyler bulduğum için gerçekleri dile getiremiyordum. Oysa ki ikimizde hatalıydık... Geceleri rahat uyuyamıyor, ''bu sefer son!'' demiş olmama rağmen her sabah soluğu gene onun tezgahının yanında alıyordum! O ise kimi zaman neşeli sohbetiyle poğaçamı veriyor, kimi zaman da eksik çıkan bir 10 kuruş nedeniyle huysuzlanıyordu. Biliyordum... O da simitçi amcayla olan dostluğunu bitiremiyor, dahası benim gibi düzenli bir müşteriden de vazgeçemiyordu...

Bu günahın tek bir şahidi vardı; Sandviççi amca! Tezgahının konumu nedeniyle her sabah metrodan çıkarken simitçi amcaya selam verip küskün bir şekilde yürüyüşümü, köşeyi döner dönmez de çantamdaki güneş gözlüğünü takarak poğaçacı amcanın yanına koştuğumu hayretler içinde seyrediyordu! Arada bir telefonuyla oynuyor, ben önünden geçerken de hiç yüz vermiyordu. Fakat onun poğaça alırken fotoğraflarımı çekmiş olabileceğini nereden bilebilirdim ki?..

O sabah gene her zamanki gibi metrodan çıkmış, ancak simitçi amcayı görememiştim. Tam poğaçamı almış, ilk ısırığı çiğnemeye çalışıyordum ki ufak çocuklardan birinin koşarak bana doğru geldiğini gördüm.

+ Sen hayırdır?
- Amaçsız abla! Koş! Sandviççi her şeyi anlatacakmış! Koş yetiş! Anlatmasın!

O anda elimdeki her şeyi bir kenara fırlatarak yokuş yukarı koşturmaya başladım. Bu sırada nefesim kesiliyor, daha fazla spor yapmadığım için kendime lanet ediyordum! Fakat meydana ulaştığımda çok geç kalmıştım! Sandviççi tüm salamlarını ve kaşar peynirlerini alarak kaçmış, simitçi amca ise tezgahına yapıştırılmış fotoğraflar nedeniyle dehşete düşmüş haldeydi... Simit maşasını eline almış, dört bir yana simit fırlatıyordu!

+ Simitçi amca dur! Ne yapıyorsun?
- Poğaçacı tek nefeste solup gidecek bir esnaf! Peki ya simitçi öyle mi?
+ Simitçi amca... Lütfen...
- Poğaçadan vazgeçemediğin için benden vazgeçiyorsun! Niye ben?
+ Si.. Simit...
- Bu simitler bittiğinde de bitmeyecek mi her şey? Ben bu simitler bittiğinde gideceğim. Simitleri kaybetmeyi göze alabiliyor musun? Beni... Beni... Beni beni... Simitçi amcanı...


Tam bu sırada alana koşarak poğaçacı amca geldi. Artık geri dönülemez bir durumdaydık!

Simitçi Amca: Sen... Sen benim esnaf dostumdun!
Poğaçacı Amca: Dostum... Bırak o maşayı... Simitlerine yazık ediyorsun!
Simitçi: Elveda lanet planet! Elveda öksüz Plüton!
Amaçsız: Amca sen ne diyorsun Allah aşkına? O laflar benim yahu! Kendine gel!
Simitçi: Sahiden he!
Amaçsız: Simitçi amca bak tamam artık hep senin simitlerinden alacağım. Oldu mu?
Simitçi: Söz mü?
Amaçsız: Söz! Yani ama rica ediyorum sen daha fazla dizi izleme!